“Als vrijwilliger kon ik me tijdens de coronacrisis nuttig inzetten en smeedde ik vriendschappen voor het leven”
U bent al sinds de start van de coronacrisis vrijwilliger bij de triagepost. Hoe heeft u de afgelopen periode beleefd?
Het laatste anderhalf jaar was zeer intens. Vooral de eerste weken van de coronacrisis, omdat we plots in contact kwamen met heel zieke patiënten, besmet met een relatief onbekend virus. We hebben miserie gezien. Daarnaast waren de middelen om de triagepost draaiende te houden beperkt. Iedereen kent de beelden van op tv, maar pas wanneer je er midden in staat besef je hoeveel hoe ernstig de situatie toen was.
Wat heeft u ertoe aangezet om in de grootste gezondheidscrisis die we sinds lange tijd doormaken vrijwilligerswerk te doen, en dan nog op een plaats waar u constant met het virus in aanraking komt?
Bij het begin van de eerste golf was het lokaal bestuur Niel op zoek naar vrijwilligers om bijvoorbeeld folders rond te dragen of om mondmaskers te verpakken. Ik heb me daar vrijwel meteen kandidaat voor gesteld, want ik had niets om handen. Daarna werd ik gevraagd voor de triagepost. Zonder veel twijfelen zegde ik toe, want het was voor mij de enige manier om mijn steentje bij te dragen. We kregen op de post altijd het nodige beschermingsmateriaal. Ik heb me daar nooit onveilig gevoeld.
Wat geeft u energie in vrijwilligerswerk?
Het gevoel dat je nuttig bezig bent en het sociale contact. Door de strenge coronamaatregelen mochten we toen geen familie of vrienden meer zien. Dankzij het werk op de triagepost kwam ik wel nog met veel mensen in contact. Een aantal collega-vrijwilligers zijn intussen ook echte vrienden geworden.
Bent u van plan om in de toekomst nog vrijwilligerswerk te doen?
Zeker weten! Ze mogen me altijd bellen (lacht).
